nimrod. udaje, że pisze

nimrod.

Pierwszy fragment książki pisanej jakiś rok temu na konkurs, ale nigdy niedokończonej ze względu na to, że wena się obraziła i uciekła. Nie śmiać się. Mogą się pojawić literówki, jak je gdzieś wyłapiecie (albo zauważycie inne błędy) to powiadomcie, proszę.

Zaczęło zmierzchać. Nora siedziała nad przepaścią wpatrując się w dal. Czuła się samotna i opuszczona. Bała się. Nie wiedziała, co się z nią stanie. Niedługo miała wyruszyć na bitwę, z której raczej nie wyjdzie z życiem. Jeszcze nigdy w swym życiu nie czuła tak wielkiego lęku. Strach przepełniał jej dotychczas dzielne serce.
Wtem z zamyślenia wyrwał ją brzęk zbroi.
- Gabriel?- spytała nie przenosząc wzroku na osobę w zbroi. Jej głos drżał.
- Denerwujesz się?- Gabriel odpowiedział dziewczynie pytaniem na pytanie.
Nora nie odpowiedziała. Nadal patrzyła w dal, jakby chciała znaleźć tam rozwiązanie problemu, jakby chciała znaleźć sposób na uniknięcie walki.
Zbroja Gabriela ponownie zabrzęczała. Chłopak usiadł obok Nory.
- Denerwujesz się?- zapytał ponownie.
I tym razem dziewczyna nie odpowiedziała. Pomyślała o tym, że wkrótce ona również będzie musiała założyć zbroję, wziąć swój miecz, łuk, kołczan na strzały. Na co jej ta broń, jeśli nie umie się nią posługiwać? Co prawda, ćwiczyła walkę mieczem i strzelanie z łuku, ale jej wyniki zadowalające nie były. Ktoś, kto idzie walczyć powinien to robić co najmniej tuzin razy lepiej.
- Dobrze się czujesz?- w głosie Gabriela słychać było troskę.
- Wręcz wspaniale!- odpowiedziała sarkastycznie Nora przenosząc wzrok na swego rozmówcę.- Nigdy nie czułam się lepiej. Niestety, ten wspaniały humor minie mi za jakieś dwie godziny, kiedy to będę się wykrwawiać ze strzałą w piersi.
Chłopak nic jej nie odpowiedział. Patrzył tylko w jej duże, fioletowe oczy, w których pojawiły się łzy. Pragnął ją jakoś pocieszyć, ale nie umiał. Opuścił głowę. Jej słowa były prawdą. Ich wrogowie są silni. A oni nie są wyszkoleni.
Szczególnie Nora. Zwykła dziewczyna, która przez jakąś staruchę wrzeszczącą o przepowiedniach i losie musi iść na wojnę. Zwykła dziewczyna, która dwa tygodnie temu nie umiała utrzymać miecza w dłoni. Zwykła dziewczyna, którą uważają za wybrankę. Najnormalniejsza na świecie dziewczyna…
- Boisz się?
Pytanie Nory wyrwało młodzieńca z zamyślenia. Ponownie spojrzał w jej oczy. Gdyby nie one, byłaby teraz w swoim domu, ze swoją rodziną. Nie przejmowałaby się walką. Nawet nie wiedziałaby, że ma się stoczyć jakaś walka. Nie bałaby się wrogów. Nie lękałaby się śmierci.
- Boisz się?- spytała ponownie dziewczyna.
- Nie do końca- odrzekł Gabriel.
- No tak. Jesteś przecież wyszkolony.
Gabriel westchnął. Chciał podnieść Norę na duchu, a tymczasem tylko pogorszył sprawę. Dziewczyna była jeszcze bardziej przybita.
- A centaury?- zapytała po chwili.
- Co: centaury?
- Nie boisz się centaurów?
- No cóż, prawdopodobieństwo, że dożyjemy spotkania centaurów jest małe, więc nie ma co się martwić na zapas.
- Chyba chciałeś powiedzieć, iż prawdopodobieństwo, że ja spotkam centaury jest małe.
- Ach… No tak, racja. Ja przecież jestem przeszkolony…
Na twarzy dziewczyny pojawił się nieśmiały uśmiech. Gabriel natomiast uśmiechnął się szeroko. Wreszcie udało mu się choć trochę rozweselić Norę.
- Jesteś miły, Gabriel- stwierdziła po chwili.- Lecz pocieszyciel z ciebie jest taki, jak ze mnie wojowniczka…
- Miło mi usłyszeć, iż jestem aż tak dobry w pocieszaniu innych.
Nora zaczęła się śmiać. Chłopak spojrzał na nią ze zdziwieniem, a potem dołączył do niej.
Tak więc dziewczyna o fioletowych oczach i młodzieniec niezwykle dobry w walce siedzieli nad przepaścią śmiejąc się. Zapomnieli o tym, co ich czeka. Nora zapomniała o swoim lęku dotyczącym walki, Gabriel zapomniał o swoim strachu dotyczącym przyszłości dziewczyny.
Nagle Nora podniosła się z ziemi i otrzepała się. Spojrzała na Gabriela, którego zbroja chwilę później znowu zabrzęczała, a on sam stał obok Nory. Odeszli w stronę obozu.
Cztery kwadranse później oboje siedzieli na swych koniach. Wraz z resztą wojska pędzili na bitwę.
- Na śmierć!- rzekła Nora.
- Na śmierć!- odrzekł jej Gabriel.

invisible

Wow. Naprawdę bardzo mi się spodobało. Jestem ciekawa całej reszty ;p Czasami wkurzało mnie tylko to, że zbyt często wspominałaś o brzęczeniu zbroi i szkoleniu. Czyli takie powtarzanie wyrazów, ale to można przecież łatwo poprawić. Jestem pod wrażeniem i czekam na inne Twoje prace ;p

Karo.

Podobało mi się, choć ten gabriel mnie wkurzał, ze cały czas się pytał. I te powtórzenia o szkoleniu xd ale ogółem fajnie (troszkę mi Narnie przypomina ;D)

Coffeepoison

Bardzo, bardzo dobre. Nie przeszkadzało mi brzęczenie zbroi, ma w sobie pewien urok, taki stosowny do samego Gabriela. Podoba mi się ten styl pisania i również jestem pod wrażeniem. Mogłabyś dokończyć, tj. przedstawić nam, jak to się stało, że Nora miała iść na walkę; oraz jaki przebieg miała wojna i czego dotyczyła. Jest to naprawdę niezwykły pomysł i mogłabyś go pociągnąć dalej.
A jeśli wysyłałaś to na konkurs, to domyślam się, że musiałaś to niemiłosiernie skracać. Tak, te fantastyczne wymagania organizatorów. Przynajmniej ja tak miałam. Więc może jednak to dokończysz, jak Ci powróci wena? c;

Martyna_K

Twój styl nie pasuje do fantastyki. Ogółem nie polecam pisania fantastyki osobom młodym i niedoświadczonym. Polecam Ci poczytać najpierw Homera.

Martyna_K

Chodzi mi o Twój zasób słów i sposób w jaki wypowiadają się bohaterowie. Oni nie żyją w naszym świecie, więc chyba trochę inaczej powinni składać zdania, nie sądzisz? Zresztą, co ja Ci będę mówić. Kiedyś zrozumiesz o co mi chodzi.

ed. miło, że usunęłaś post.

nimrod.

Martynko, będę pisała, co będę chciała, będę pisała w takim stylu, jakim będę chciała. W świecie wymyślonym przeze mnie bohaterowie mówią w taki sposób, a nie w homerowy.

Martyna_K

a) homerycki*
b) jestem na forum, czyli w miejscu, w którym mogę wyrazić swoją opinię, a według mnie nie umiesz pisać i nie obchodzą mnie Twoje tłumaczenia.

Majami

nimrodku a czy jak napiszesz książkę do końca to czy dostanę egzemplarz a autografem?? zapowiada się całkiem ciekawie, więc kontynuuj ;D

nimrod.

Coffeepoison: Mam już tego dalszą część, ale nie jest to sama scena walki. Nie umiem opisywać bitwy, musiałabym najpierw przeczytać kilka książek z walką, żeby to potem jakoś umiejętnie oddać, a ponieważ termin konkursu się zbliżał nie miałam na to czasu. Zrobiłam więc 'kilka lat później' i przebieg walki jest tylko tak trochę wspominamy. Tylko muszę trochę zmienić, bo za dużo dialogów tam powstawiałam, muszę to jakoś porozdzielać.

Martyna_K

W Iliadzie Homera masz kilkaset opisów walki i każda wygląda inaczej.